Elfstedentocht 1963
Enquête S.Zonderland
Naam: Sjouke Zonderland
Woonplaats: Spannenbrug 9, Sint Nicolaasga
Leeftijd:17
Beroep: Leerling aan Middelbare Landbouw School te Sneek
Starttijd: 6.30 uur
Finish: 22.00 uur
Rijtijd: 15.30 uur
Sjouke Zonderland was pas zeventien jaar toen hij zich als Elfstedenrijder aanmeldde. Dat was te jong, maar hij zei gewoon dat hij achttien was en kreeg een stempelkaart. Een dagje aan de Middelbare Landbouwschool in Sneek, waar hij studeerde, sloeg hij over, want de Elfstedentocht was even belangrijker. Hij schaatste een paar toertochten en deed verder niets aan speciale voorbereiding. Sjouke voetbalde bij Renado en was lid van een judoclub. De tocht reed hij op Hagen noren, een ondermerk van Ballangrud. Om kwart voor één kwam hij in Bolsward en om half zeven was hij in Barthlehiem. Hij had onderweg nergens last van en had ook geen inzinkingen. Zijn omgeving reageerde geweldig op zijn prestatie. 'Dat was heerlijk,' zei hij. Hij had zich niet gek laten maken door de berichten over een zeer zware tocht, want hij dacht: 'Het zal wel meevallen en hoe zwaarder hoe groter de prestatie.'
Met Eeuwe de Jong uit Stiens was Sjouke de jongste deelnemer die de tocht van '63 uitreed. Eeuwe was ook zeventien.
Zijn eigen ervaringen omschreef hij als volgt:
Ja wat me opgevallen is dat de mensen langs de route erg met de tocht meeleefden. Je werd met gejuich door elk plaatsje begroet wat altijd een stimulans is om door te rijden. In Witmarsum waar twee mensen je over de kleine Schutting heen tilden, kreeg je van een derde die er bij stond een paar suikerklontjes in de mond gestopt.
Na Franeker op weg naar Dokkum waren de mensen behulpzaam. Je kreeg van alles zoals kopjes chocolademelk. Stukken droge worst, blokken kaas, koffie enz. wat er smakelijk inviel. In Dokkum kregen we ieder een zakje suikerklontjes die we op weg naar Leeuwarden konden opmaken.
Wat me op het laatste (slechtste) stuk opviel is dat de mensen b.v. zeggen dat het nog 6 kilometer is terwijl het nog in werkelijkheid tien kilometer is.
Toen we op de Grote Wielen bij Leeuwarden aan kwamen stonden er ook nog mensen in de kou ons op te wachten die ons met gejuich ontvingen. Ze brachten me naar binnen waar ze de schaatsen onder weg binden en voeten en ogen enz nakeken of er ook bevriezingensverschijnselen te zien waren (bij mij gelukkig niet).
Van de Grote Wielen werden we in een auto naar de Beurs gebracht waar je nog eens met gejuich werd ontvangen.
Dit warem mijn leukste ervaringen bij deze zware maar toch mooie tocht die ik nooit zal vergeten. Wat ik ook wel nooit zal vergeten is dat toen ik vanuit Dokkum naar Barthlehiem gingen … Toen ik drie kilometer buiten Dokkum was schoot me te binnen dat ik mijn hoezen van de schaatsen in Dokkum bij de controlepost had laten liggen. Ik heb ze toen weer opgehaald, hoewel de mensen in Dokkum zeiden dat het idioot was dat ik ze weer terug haalde.